Najstarsze źródła historyczne podają istnienie parafii łodygowickiej od XIII wieku, m.in. to, że w 1373 roku erygowano parafię. Obecny Kościół został rozbudowany na przełomie lat 1634/5. W tym samym czasie dodano również dwóch patronów św. Apostołów Szymona i Judę Tadeusza. W ciągu wieków kościół podlegał wielokrotnym przeróbkom i modernizacjom. W 1644 r. została dobudowana do kościoła wieża na dzwony, która wcześniej stała osobno. Pod koniec swojego życia właściciel Państwa Łodygowickiego Stanisław Warszycki ufundował dla parafii monstrancję "od ojców skałecznych z Kazimierza za złotych 333 i 5 groszy".

W 1687 r. dzięki fundacji Jakuba Świerczka z Rybarzowic rozebrano, powiększono i pomalowano prezbiterium. Kolejno w latach 1748-99 poszerzono nawę główną i dobudowano boczne kaplice, a w 1799 r. kolejny raz przebudowano wieże. Były to ostatnie znaczące przeprowadzone modernizacje. W takiej postaci kościół przetrwał do dnia dzisiejszego. Obecnie jest cennym zabytkiem prezentującym styl budownictwa kościelnego typu śląsko-małopolskiego. Zbudowany jest z bali modrzewiowych, prawie w całości konstrukcji zrębowej. Całkowita długość kościoła wynosi 40 metrów, szerokość jest zróżnicowana, przeważnie ma 15 metrów, na wysokości bocznych kaplic wynosi 22 metry. Prezbiterium jest zamknięte wieloboczne, od północy przylega do niego zakrystia, a od wschodniej strony jest kaplica – Ogrojec z figurą Pana Jezusa Frasobliwego. Nawa kościoła ma kształt wydłużonego prostokąta, do którego tuż przy tęczy przylegają dwie kaplice: Matki Bożej Różańcowej oraz świętego Franciszka z Asyżu. Do kościoła wiodą 130 stopniowe schody pochodzące z 1845 roku. W kościele znajdują się m.in. barokowe obrazy, zabytkowy biały ornat z XVI wieku, rokokowe ołtarze z końca XVIII w., barokowa chrzcielnica i konfesjonał oraz klasycystyczna z reminiscencjami rokokowymi monstrancja.